26 Mayıs 2017 Cuma

HAYAL Mİ, GERÇEK Mİ? - 2



      Evin içinde telefonun sesi yankılandığında  mutfakta bulaşıkları makineye yerleştirmeye çalışıyordu. Hızla telefonun yanına gidip ‘’Alo’’ dedi. Arayan en yakın arkadaşı Elif’ti.

     ‘’Merhaba , Sanem. İşin yoksa sahile doğru yürüyelim mi? ‘’

       İki kadın yaşıtlardı, aynı iş yerinde uzun yıllardır yan yana çalıştıkları için zamanlarının çoğunu birlikte geçiriyorlardı. Artık arkadaştan öte kardeş gibiydiler. Bazen yemekleri de birlikte yiyiyorlar, alışverişe, sinema, tiyatro ve konserlere beraber gitmekten zevk alıyorlardı. En hoşlandıkları şey ise sahile yürüyüp oradaki kafeler de denizi seyredip bir şeyler içerken dertleşmekti.

      ’’Bana 10 dakika ver, üstümü değişip hemen geliyorum’’ dedi. Telefonu kapatıp yatak odasına yöneldi, eşofmanlarını ve spor ayakkabılarını giyip evden çıktı. İki kadının evleri aynı sokakta olduğu için bahçe kapısından çıktığında kendisine el sallayan arkadaşını gördü.  Birlikte yürürken bir yandan da havadan sudan konuşmaya başlamışlardı.

      Sanem’in en sevdiği mevsim sonbahardı. Gerçi yaz hariç -  çok sıcak olduğu için yaz ayını pek sevmezdi.- bütün mevsimleri severdi. Kışın camın önünde yağan karı seyretmek,  kestane veya patlamış mısır yiyip çay içmek, her yer karla kaplandığında yürüyüş yapmak veya  çocuklarla kar topu oynamak, ilkbaharda doğanın yeniden canlanması, ağaçların çiçek açması, göç eden leyleklerden bir çiftin, karşı evin bacasına yuva yapıp yavrularını büyütüp onlara uçmayı öğretmesi, rengarenk çiçekleri, leylakların, sümbüllerin, şebboyların ve zambakların eşiz kokuları ve renklerine bayılırdı.

       Favorisi sonbahardı. Sarı , kırmızı ve kahverengiye dönen yapraklar, ağaçlarda, yerlerde doğayı pastel renklere boyarlardı. Kadife çiçekleri ve kasımpatılarının sarı-turuncu renkleri  onlara eşlik ederlerdi. Sık sık çiseleyen yağmura bayılırdı. Ahmak ıslatan yağmurunun altında başını gökyüzüne kaldırıp yüzünü ıslatayım derken pek çok kez nezleye yakalanmıştı, ama yine de her yıl aynı hatayı yapardı. Gökyüzündeki gri bulutları, salonun penceresinden seyrettiği denizin  lacivert-gri rengini bile severdi.

      Bu gün güneş yazdan kalma bir günmüş gibi etrafı ısıtıyor, ışıkları masmavi denizin üzerinde yakamozlar yaratıp oynaşıyordu.

       ‘’Az ilerde kumsalda okul arkadaşlarımdan biri küçük bir kafe açtı. Hala duruyorsa çayımızı orada içelim ‘’ dedi Elif.

       Kafeden ziyade, salaş bir büfeyi andıran yerde 2 masanın etrafında birkaç  iskemle konmuştu.  Çaylarını yudumlarken Elif, iki bayanı birbiriyle tanıştırma faslına geçmişti.

      ‘’Emine ile ben aynı liseye gitmiştik. O mezun olunca hemen evlendi ve kocasının ailesinin yanına taşındı. Kocası emekli olmuş, artık biraz da burada yaşayacaklar. Sanem’de benimle aynı yerde çalışıyor. Bizim sokaktaki Birtek Sitesinde oturuyorlar.’’

      ‘’ Fahrettin Beyleri tanır mısınız? Benim uzaktan akrabam olur. Onlarda o sitede oturuyorlardı. ‘’, dedi Emine.

      ’’Ben D Blokta oturuyorum. Bizim ev sahibimizin adı da Fahrettin’’,

     ’’Evet, o.  Annemin kuzeniydi. O ailenin  çok üzücü bir hikayesi vardır ‘’diye anlatmaya başladı Emine .

     ’’Karısı Sema ablayı çok severdim. Ne zaman kapısını çalsan seni hemen içeri buyur ederdi. Çayı , kahvesi, keki ,böreği ikram etmek için her zaman hazırdı, Rahmetlinin’’

     ‘’Rahmetli, dediğine göre vefat mı etti? ‘’

      ‘’Evet, hem de hiç ummadığımız bir anda.’’

      ‘’Nasıl ?’’ diye merakla sordu, diğer iki kadın aynı anda.

      ‘’ İzmir’de oturan yakın bir akrabaları ölünce oraya onun cenazesine gittiler. Çocukların okulu var diye onları burada bırakmışlardı. Sema akrabasını çok severmiş, cenaze gömüldükten sonra mezarın başında kalıp dua etmek istemiş. Dua ederken de bir yandan ağlıyormuş. Nasıl olduğunu anlayamadan yere yığılmış. Hastaneye götürdüklerinde, geçirdiği kalp krizi yüzünden öldüğünü söylemiş doktorlar. Kocası, Sema ablayı  çocuklarına bile haber vermeden İzmir’de defnedip buraya geri dönmüş.’’

       ‘’Liseye giden bir kızı, ilkokulda da bir oğlu vardı. Çocuklarının annelerine veda etmelerine bile engel oldu diye herkes Fahrettin Abi’yi suçladı. O da iki çocukla burada daha fazla kalamadı. Tayinini isteyip çocuklarıyla Eskişehir’e taşındı. Bir daha da onlardan haber alamadık.  Muhtemelen o evde şimdi siz oturuyorsunuz.’’

       Sanem, ‘’Sema Hanım’ın dış görünüşü nasıldı?’’ diye sorduğunda  alacağı cevap sanki içine doğmuştu.   

       ‘’ Kısa boylu, şişman, kıvırcık siyah saçlı, kara kaşlı, kara gözlü, her zaman güler yüzlü biriydi. ‘’

        Sanem, bir an bocaladı.  Semi’nin gece gördüğü şeyi ve kendinin  evin içinde, göremediği birinin sürekli gezdiğini, hissettiğini anlatsa mıydı. Belki arkadaşı söylediklerine inanmayacaktı veya kuruntu yapıyor diye onunla alay edeceklerdi. Yine de dayanamadı ve kızıyla kendisinin başından geçenleri kısaca söyledi onlara.

     ‘’Acaba  kadın, göremeden öldüğü için çocuklarını mı arıyor?’’ diye şaşkınlıkla  sordu Elif.

     ‘’Ya da onları bulamadığı için evden mi ayrılamıyor? ‘’ dedi korktuğunu belli eden titrek bir sesle Emine. ‘’Ben olsam, bir gün bile o evde durmazdım.’’

     Sanem  dua eder gibi iki elini havaya doğru açtı ve panikle ‘’ Ben şimdi ne yapacağım evdeki bu kadınla?  O evde yaşamaya nasıl devam ederim’’ dedi.




7 yorum:

  1. Güzel yazı olmuş kaleminize sağlık

    YanıtlaSil
  2. Şirin bir blog daha buldum. İlgiyle izleyeceğim. :)

    YanıtlaSil
  3. Ve o elif bu elifti :D Takipteyim sevgilerimle

    YanıtlaSil
  4. Bir solukta okudum bloğunuzu keşfettiğime de sevindim kaleminize sağlık

    YanıtlaSil