CANIM ANNEME

      Yıllar önce çocuklarımın bana verdiği küçük bir kitapçık elime geçti. Çalışan bir anneydim. Şehrin öteki ucundaki bir okulda görevliydim. İki çocuğa, onların okullarına, ev işlerine ve kendi öğrencilerime yetişmeye çalışıyordum. Bir anneler gününde,  çocuklarım sabahın erken saatinde daha ben yataktan kalkmadan kahvaltı tepsisinde bir gül ve bu kitapçığı getirdiler. Hem ağladım, hem okudum. Çocuklarımın bana söylemek istedikleri şunlardı:

     '' Sabah kalk.  Kahvaltıyı hazırla, herkesi uyandır, kahvaltılarını düzgün ettiler mi kontrol et. (Kızım çoğunlukla yemeyip çöpe atar veya çekmecelere saklardı.) Onları işlerine, okullarına gönder. Kendin işe gitmek için hazırlan.  Çabucak sofrayı toparla. Otobüse yetişmek için koştur... Kaçırırsan çıkacak sorunlar yüzünden endişeyle, yüreğin pır pır ederek işe yetiş. Kalabalık, gürültüler, dersler, koşuşturmalar, toplantılar, görüşmeler, veli toplantısı..  Ayakta, doğru düzgün oturamadan geçen dolu bir gün. Akşam eve dönerken markete veya pazara uğra, alışveriş  yap. Eve gelince hemen mutfağa dal, yemek hazırla, herkesi doyur. Çocukların ödevleriyle ilgilenirken bulaşıkları yıka. Ve bunları bir gün bile şikayet etmeden sevecenlikle yap 

    '' Söylesene Anne; nasıl başa çıkıyorsun bütün bunlarla? ''

   ''Yapacak onca işin arasında bize nasıl zaman ayırabildin, bilmiyorum. Ama yaptın, bizi bugün olduğumuz kişiler haline getirdin ve hala  ne kadar meşgul olursan ol, yaşamında hep bizim için bir yer ayırıyorsun.''

    ''Her zaman yanımızda olduğun , hangi saatte olursa olsun, sana telefon açtığımızda hazır olduğun, ne zaman gerek duysak koşarak yanımıza geldiğin, birlikte ağlayıp gülebildiğimiz için teşekkürler.''

     TEŞEKKÜRLER ANNEM, YANIMDA OLMASAN DA KALBİMDE ANILARIMDA OLDUĞUN İÇİN.